جامعه عربی درگذشت
له الاماره نه په مننه
سخنان نخست وزیر درگذشته رژیم صهیونیست اسحق رابین تا حال در گوشهایم رنین میکند، که میگفت" آرمان من این است وقتیکه از خواب برخیزم غزه را در بحر غرق ببینم، از صفحه تاریخ دور شده باشد، بخاطریکه غزه در تاریخ اش نه قابل استعمار است و نه استثمار، به همین منظور پرهیز و دوری از آن راه درست میباشد."
اما این واضح شد که تنها اسرائیل خواهان ازبین رفتن غزه نیست، بلکه دولتهای عربی نیز چندان رحمی بر غزه ندارند، غزه در نظر دول عربی مایکروسکوپی است که با ثبات و مردانگی، شهادت اطفال و زنان خویش شکست آنان را افشا میسازد.
از آن مهمتر اینکه غزه سبب شده که در داخل کشورهای عربی حرکتهای سیاسی مخالف دولتها را ایجاد کند، که این خود یک درد سر سیاسی برای نظامهای حاکم میباشد، که آنان را به تغیر شیوه حکومتداری که از کرامت عرب و انتقام غزه را گرفته بتواند وادار میسازد.
از همین لحاظ دولتمنداران کشورهای عربی شب و وروز قلبهای شان از توسعه ظاهره اسلامی در شهرها، پارلمانها و دیگر حرکتهای سیاسی در حراس میباشد.
این شاید از بد قسمتی غزه باشد که در وقتی آواز استقلال و کرامت را بلند میکند که نظامهای عربی شاهد عقب مانده گی شدید است و توانایی همدستی در برابر قضایا مهم منطقه را از دست دادند، و آن به سبب اختلافات و تقسیمات داخلی، وابستگی با قدرتها و پیمانهای مختلف، ویاهم به سبب فشارها که آنان را وادار به اخذ تصامیمی میسازد که با مصالح عربها در تضاد میباشد.
امروز، غزه در خون میباشد اما چشمان جامعه عربی مرگ آنرا تماشا میکند، نظامهای عربی بطور واضح ضعف، فروپاشی و ناتوانایی خویش را در برابر توقف دادن این تجاوز، و مداخله در جنگ را اعلان میدارد، این نظامها از باز گشت به حل ترکی و غیر ترکی این قضیه هیچ شرمی نکردند.
نقش جامعه عربی در منطقه نه تنها به نوشته های تقلیدی در مورد رهبری محصور میباشد، بلکه در همه عرصه های سیاسی و اقتصادی از ذیل قوتهای مطرح منطقه گرفته است.
شکی نیست که بازگشت جامعه عربی به جایگاه فیصله نمودن، تصمیم گیری قاطع، و مراعات مصالح ملی کار آسان نیست، ناکامی پروسه صلح عربی، و عدم همکاری امریکا با این برنامه، و اختلافات گسترده در کیان عربی حقایقی است که به ضعف جامعه عربی دلالت میکند.
شاید این از مسؤولیتها و توان غزه دردمن نباشد تا راه کرد جامعه عربی را درست یا ترمیم نماید، اما با واقعات دلخراش و دردناکش این جامعه را به استعفای نهائی و اعتراف به ضعف مطلق شان وادار خواهد ساخت، و یاهم ملتهای عربی را در سطوح سیاسی وادار به رهای شان از این ضعف خواهد نمود.
تاریخ سیاسی غزه شاهد چنین تحولات بوده، بعد از شکست برنامه عربی در جنگ سال 1967 وقتیکه زمامداران عربی صدا های قومیت را سر میزدند این باریکه کوچک با نفوس بیشتر پیشتاز تغیر قومیت به اسلامیت بود، امروز نیز این غزه چنین تحولات را در جامعه عربی خواهد آورد.
با تبعید رزمنده گان فلسطینی به تونس مقاومت با یک مشکل مواجه شد که همین غزه در زیر چتر انتفاضه برای مبارزه با صهیونیستها ابزاری بشری و مادی را تهیه نمود و به مشکل نقطه پایان بخشید.
در حالیکه عربها با شان و شوکت خود و با نفوس خویش صدای صلح را بلند کنند، و از اسرائیل خواهان حفظ خون و آبروی خویش باشند، همین غزه از بین آنان خواهد برخیز و اعلان خواهد نمود که " پادشاهی شرم است برای شما" و این صلح تا آنکه قلمرو، حقوق، و حکمروایی را باز نگرداند، ناقص است، و غزه با همه فشارها در گفتنی هایش پیروز خواهد شد.
امروز غزه با همه فقر و نا بسامانیها، چشمان عرب را در مورد حقایقی از چشم انداخته شده باز میکند، دولت سعودی که از مسؤولیت و نقش خویش منحیث مادر در مورد باشنده گانش و بر آورده کننده امید های آنان برای زنده گی مرفه دست کشیده وبه یک مزرعه مبدل شده، نه تنها به کمک غزه رسیده گی نمیتواند بلکه در حمایت و حفظ کرامت باشنده گانش نیز ناتوان میباشد.
بعضی از دولتهای عربی در حال حاضر دعا میکند که( ای کاش غزه به کمی آرد اکتفا کند و دهان خویش را ببندد، و یا بتواند که مشکل و ناتوانایی مارا درک کند، و یا کاش این آتش اسرائیلی را صرف یک بازیچه میپنداشتند، و یا ای کاش که صبحدم بعد از خواب برخیزیم و ببینیم که غزه خود را در دریا غرق نمود و خویش و مارا آرام سازد، و اگر اینرا نمیکند کاش او را بحر زنده بخورد..آمین آمین)
ترهیڅ خوهمداناوخته هم ښه دى !!
له الاماره نه په مننه
دادکانډایی ورځپاڼې (ټورنټوسن) دتیرې اونۍ دتحلیل یوه برخه وه چې دافغانستان په اړه یې دخپل هیواددړومبی وزیر، سټیفن هارپرهغه ورستی اعتراف چی د افغانستان دا جګړه نه سی ګټل کېدای تبصره کړې وه
هو ! تر هیڅ خو همدا ناوخته هم ښه دی .
دورځپاڼې په وینا، هاربیا هم ځکه د ستاینی وړ دی چی حقیقت یې ومانه او کاناډایانو ته یې رښتیا وویل اواوس پوښتنه داده ، چې که دا جنګ نسی ګټل کېدای ، نو بیا ولی د کاناډایی پوځیانو ژوند چټی له خطر سره مخامخ دی ؟ دا چی همدا شعار هلته د افغانستان پر دېوالونو لیکلی ، نو ولی لا نور هم ځانونه د دې خطر په خوله کی ورکوو ؟ بارک اوباما هم چی غواړی نور ۳۰۰۰۰ پوځیان افغانستان ته ولیږی ، باید له ځانه همدا پوښتنې وکړی چې ددغې جګړې پاى اونتیجه څه ده ؟ ایادا پرځان دتیرشوروی لښکرودبرخلیک تکراراوازموینه نده
همدارازدالمان ددوچویل ږغ ویب څوورځې دمخه تردې عنوان لاندې چې دیپلوماتان اعتراف کوی ولیکل :
څوتنو فرانسوی ډیپلوماټانو چی د فرانس پرس خبری آژانس ته د خپلی پیژندنی دنه بربڼدولو په شرط خبری کړی، اعتراف کړی چی:« موږ د خپلو هیلو درجه راکښته کړې ده.» دوى وویل: امریکایان اوس د وتلو یوه لاره لټوی، هغوی نور زیات افغانستان ته د یوستراتیژیک هدف په توګه نه ګوری. ښایی دوه کاله اویاله هغه وړاندې وخت ونیسی، خو موږ د ځان خلاصولو په لټه کی یو.
په همدې لیکه نیوزویک امریکایی مجلې په وروستۍ ګڼه کې دافغانستان دستونزو دحل لپاره بارک اوباما ته دیوه شپږنکاتی پلان وړاندیز کړی چې په هغه کې ویل شوی بارک اوباما باید اعلان وکړی چې امریکا نه غواړی په افغانستان کې دایمی اډې ولری اوکه پرسولې موافقه وشی نوپه مرحله وار ډول له افغانستانه خپل ځواکونه باسی .دنیوزویک په وینا دا اعلان به داشغال دمخالفینودا ادعا کمزورې کړی چې امریکا غواړی د دوی هیواد ونیسی .نیوزویک همداراز لیکلی چې طالبانوته دې اوربند اعلان شی
اوترټولودپام وړخبره داچې باالاخره دامریکایی واکمنوسیاستوالواوپالیسى جوړونکوڅیروپه مغزوکې هم ددې واقعیت سوچ وګرځیداوداحقیقت یې تسلیم کړچې دافغانستان اشغال سرتنبګی اودامریکاداقتصادی ، فوځی اوټولنیزې بربادى په ماناده ، همداعلت ووچې تیره اونۍ ١٥مشهوروامریکایی برحاله سناتورانوپه یوه لیک د امریکې له ولسمشر باراک اوباما څخه غوښتنه کړې ، چې افغانستان ته د پوځونو پر استولو له سره غور وکړی . د دوی په وینا له دې پرته چې دځواکونو د بېرته خوندی وتلو په اړه فکر وشی ، افغانستان ته د نورو پوځونو استول به سم کار نه وی . دوی سپارښتنه کړې ، چې د پوځی لارو پر ځای دې له دېپلوماتیکو لارو کار واخیستل شی
پورتنی ژوندی حقایق چې په افغانستان کې دخارجی یرغل په شکست دلالت اوپه بطلان یې کرښې کشوی اوس په خپله د هغوهیوادونواولوړپوړوچارواکوله خولونه اوریدل کیږی اومنی یې ، چې تیر ٧ کاله مسلسل دافغانستان داشغال حامیان اوله بوش سره اوږه پراوږه ولاړوو
خودافغانستان داسلامی امارت په مشری دروان بریالی جهادد زړورو اوسرښندو نکو مجاهد ینو تورې ، خلوص اوداسلامی امارت باثباته اومستحکم قیادت ثابته کړه چې ټینګ عزم ، اوپخه اراده تل په وسلې ، مادیت اومصنوعی ټکنالوجى مخکې اوغالبه وی اودادى وینوچې دلوى خداى (ج) په نصرت نور دنیواکګرو دبری تمې اوهیلې نابودې او دافغانستان دجګړې باراوبوج ته واڼې تښتیدلی اوتنها دمنډې لورى لټوی په دی حساسوشیبوکې بایدافغانان لازیات تدبیر،ملی یووالی،جهادی یون،اودحالاتوله بدلون سره دراتلونکوجریاناتودسنبالښت قوی پروګرام ولری اودکړیدلوهیوادوالودغم اوتکلیف توری شپی په یوه روښانه سباون بدلی کړی
( انشاالله تعالى )
دیموکراسی هم یو رنګ شوى شغال ؤ
له ریان ټکی نه په مننه
ما یوځل د امریکا د متحده ایالاتو ته سفر کړى ؤ. هغه مهال زما په ذهن کی، دهغه هیودا د نظام په هکله په یوه کتاب (امریکای را که من دیدم) کی جوړ شوى انځور پروت ؤ. خو کله چی می په عمل کی هغه ژوند ولید او ذهنی تصویر می بیا بیا جوتیده. له ماسره دا فکر پیدا شو چی،په امرکایی (دیموکراسی) نظام کی شتمنی، ازادی، بی بند وباری، د غرایزو د اشباع اسانه لاری او نور هر څه شته خو، ډاډ نشته . د جرمونو شمیره زیاته ده. داسی وږی کسان کم ندی چی،په حکومتی مرستندویه ځایونو، ددوکانونو په مخکښی، د سړک په غاړه او د میترو په دروارزو کښی شپی ورځی سبا کوی...
په سیاست او اداره کی راته یوه مرموزه دیکتا توری ښکاره کیدله. خو ددی دیکتاتوری شکل او ډول هم نوی او ماډرن ؤ. هغه دیکتاتوری د مطلقه پاچهی، امپراتوری، کودتا یی رژیمونو، بی فرهنګه ملیشو او د کمونستانو د نړۍاو یو ګونده دیکتاتوری ته ورته نه وه. هلته دیکتاری متقابله وه. یوه لابی(ګروپ) په حکومت حاکمه وه. حکومت په خلکو حکومت درلود.
کمپنیو په سیاست کی اثر او رسوخ لاره او واړه شرکتونه د حکومت له لوری استخدام شوی وو. ددیکتاتوری غوښتنی په حکومتی نظام کی نه.، بلکی په ټوله معاشره کی پلی کیدلی. چور راته د ګوتو تر زوره شکار شو...
خو دا چی ډیرو تبلیغاتو، په هغه نظام پره غوړولی وه. دیموکراسی د بریالی ټولنی اصل خپل کړی ؤ. ما هم څه منفی خبره پکښی کولای نه شواى .
د جهاد په دوران کی، یو افغان امریکا ته روان ؤ. ما ورته وویل: هلته په امریکا کی به، ددی ځاى د کمپ د ژوند ډاډ ونه مومی. هغه راته خورا لنډ ځواب راکړ:( نه صاحب برداشت متفاوت است.)
رښتیا دد یموکراسی په هکله څه منفی خبره کول داسی بلله کیدله ګواکی په یوسپیڅلی حریم تیری شوی دى .
(خو هله به خبر شی چی امریکایان عراق ته ورشی)
شپی ورځی تیریدلی بهانی جوړیدلی،دروغ او رښتیا وویل شول او په پای کی، هغه مرموزه دیکتاتوری( دیموکراسی) په B-52 الوتکه کی را بار شوه. په هغو بمونو یی بی دفاع افغانان وویشتل، چی داسی بمونه تر اوسه په نړۍ کی استعمال شوی نه وو. خطا ایستل هلته ښکاره شول چی، زوی به یی د یوی الوتکی په بمب شهید شو او مور ته به یی بلی الوتکی بیسکویت را اچول . د مړو شمیره یی د کانتیرو په پیمانه وتلله شوه.
په بندیانو داسی وسایل وازمویل شول چی، تر اوسه یی چا د تخنیک په هکله څه اوریدلی نه وو. د بندی به ټول حواس له کاره لویدلی، په سر باندی به یی دروند وزن ځوړند ؤ. په سپو یی وداړل او په جنسی تعذیب یی وکړول . بده لا دا چی دا جنسی تعذیب یی قانونی جزا وبلله .
له زندانونو څخه بهر، د سیاست په ډګرکی، د بن په لوبه کی چی رښتیا هم هسی سرونه یی را ټول کړی وو. ددیموکراسی په فضا کی ښاغلی سیرت ،یوولس رایی یووړی اوښاغلی کرزی دوی ، خو دهغی مرموزی دیکتاتوری(دیموکراسی) چی درک شوی وه اما ښکاره کیدلای نشواى، خپل کار وکړ او ښاغلى کرزى په دوو رایو خو، د خلیل زاد په زور واکمن شو.
په لویو جرګوکی، په خپله دد ولت په اعتراف ددیموکراسی څرګندونه په ټوپکونو وشوه. اساسی قانون هم په همغسی فضا کی پاس شو.
د انتخاباتو د کارتونو د اخستلو لپاره، د محرومیت حربه کاریدله. رښتیا ددیمووکراسی الفاظ یی لا سره وشندل او په کوم رنګ چی رنګیدلی وه هغه رنګ په افغانستان او عراق کی د مظلومانو په وینو بدل شو.