لیلام،لیلام

لیلام،لیلام  یوکلى په سل ډالره 

له ریان ټکی نه په مننه                                                                                         

رښتیا خبره ده چی هر انسان د خپلی ژبی شاته پټ دى، ترڅو چی څوک خبره ونکړی، نه معلومیږی چی (په ویرانه کی خزانه ده) او که (نادان خوش لباس) یو حکومت،نظام،تنظیم او مفکوره هم کله چی په عمل کښی پیاده شی معلومیږی چی څومره کفایت لری.انسانیت ته څومره نیک مرغی را وړلاى شی او یا یی څومره د بدر مرغی کندی ته رسوی.

کمونیزم یوه مفکوره وه، د  حاکمیت ساحه یی په تړلی سیمه کی وه خو چی سوړه یی وکړه،په الوتکو او ټانګونو کښی افغانستان ته را ورسیدله. معلومه شوه چی هغه د وحشت او بربریت یوه ټولګه وه چی تر اوسه یی لا په وحشت کی شهیدان شوی او ټپیان شوی شمیرل شوی نه دی…

دیموکراسی خو ډیروخلکوته  د جنت د ژوند یو بل نوم ؤ، خو چی په الوتکو کښی را والوته ،د ټانګونو په ورا کښی راغله ،بمبارد او وژل تړل یی بیلګی وی ،په بن (جرمنی) کښی خطا ایستل ،بی ریښو خلګ را ټولول او بیا د یوه هیواد په برخه لیک لوبی کول یی ولیدل شول ، معلومه شوه چی هغه هم شیطانی جال او تمثیل کووونکی یی ستر شیطانان وو.

لویه جرګه،انتخابات  او نور هرڅه یی زر،زور او تزویر وو…

د ریاست جمهوری لپاره په انتخاباتو کی، ددیموکراسی د تمثیل لپاره یی د ډالرو کڅوړی خلاصی کړی.لکه د افغانستان د اشغال په مهال چی د قومندانانو بیه معلومه وه ، لوړه یی پنځوس زره ډالره وه چی ورباندی د هیواد داشغال د جواز وثیقی لاسلیک کیدلی.په لس زره ډالرو تنظیمونه جوړ او بیا د امریکایانو په چوپړ کښی ودریدل....

په هر حال خبره د انتخاباتو وه ،د کارت اخستلو لپاره تبلیغ وشو، له بازارونو او روغتونونو څخه په ممانعت خلک تهدید شول. د خلکو، په تیره ښیځنه وو په غیاپب کی کارتونه ور کړل شول او بیا د خیالی رئیس جمهورانو په صندو قونو کی هم د یوه شخص په لاس د یوه کلی کارتونه را غونډ او په هغی سیمه کښی د مسلط خیالی جمهور رئیس په صندوق کښی ولویدل.

کره خبره ده چی دیوه کلی د نارینه او ښځینه وو کارتونه د سل ډالره په اخستلو یو ځاى صندوق ته لویدل.

اوس بیا انتخابات را روان دی، تبلیغ او تهدید ورته کیږی. خو دا ځل به یی ممکن کلیو ته په بیه کښی فرق راغلی وی، ځکه هغه مهال لا ځینی بی تجربی خلکو څه هیله در لوده. ددولت وسله وال مخالفین هم په اوسنی موقف کی نه وو.نن سبا نه دخلکو داهیله ده چی دولت ،حکومت اوخارجیان به خدمت را ته وکړی او نه وسله وال مخالفین یی  دومره کمزوری دی چی انتخابات تهدید نه کړاى شی. دا چی کابل مصؤن نه دى، په ولایتونو کی خو د امنیت هیڅ څرک نشته. نوزما خیال دى چی دا ځل به د کارتونو بیه لوړه وی.خو که هر څومره لوړه شی، ایا په دی ارزی چی یا د خپل وجدان په خلاف، په داسی حال کښی چاته رایه ورکړل شی چی په هغه سره نورو بمباریو ،تلاشیو او وژنو ته مشروعیت ورکړی او یا د یوی رایی په ورکړه د سر تهدید په ځان ومنی.

زما په باور به داځل که ورته ورسیدل، د انتخاباتو پایله تر تیر وار خورا ورانه او ټول دار میدار به یی په غولولو ،دروغو او دوکو وی.

اوس چی اعلانونه کیږی ،په فلانی ولایت کښی دومره کسانو کارتونه واخستل او د میرمنو فیصدی پکښی تر ٣٠-٤٠ زیاته ښیی،ایا څه فکر کیږی د ښځو د کارتونو د اخستلو یو فیصد امکان شته.

ماته چی وضع معلومیږی خو دا امکان نه لیدل کیږی ،داسی کیدلاى شی چی هسی چاته  د وهمی اوخیالی نومونو په درج ،کارتونه وسپاری او بیا یی دډالرو په بدل کښی بیرته هغسی سر جم واخلی...

سپینه خبر

سپىنه خبر

امرىکا دافغانستان جنگ ضرور باىلی !! 

د یو سړی زوی   چاقتل کړی وه او هغه یو وکیل سره خبره کوله چی په څو روپیو راته د زوی قضیه خلاصولاشی؟ وکیل ورته وویل چی پنځه زره روپی به راکړی مګر د ددوسی د دروندوالی په مقابل کی دغه پیسی ډیری کمی وی نو ځکه د هلک پلار د بل وکیل سره په پنځوس زره روپیو فیصله وکړه او پیسی یی ورکړی، وکیل خپل ټول وس وکړو او تر اوږدی مودی وروسته په هلک د اعدام فیصله وکړه، د هلک پلار ولیدل چی وکیل ډیره خواری وکړه خو کامیاب نشو نو ځکه یی خپلی ګیله هم ترینه ونکړه. کله چی د عدالت په زینه باندی د هلک پلار د اخیری ځل لپاره راښکته کیده نو هغه لومړی وکیل ورته لاندی ولاړ وو، او ورته یی وویل چی دا کار ما درته په پنځه زره روپی کولو خو تا په خپله په پنځوس زره روپیو وکړ.

امریکایان چی کوم کاردڅوکلونوڅخه وروسته کوی بایدچی نن یی وکړی تر څو د خپلو ځوانانو، او هم د افغان مظلوم ملت د مرګ او درد مخه ونیسی. ځکه هغه څه چی ړیوال اووه کاله وروسته ګوری دا ترینه په ښکاره جوتیږی چی امریکا د افغانستان جنګ بایللی دی خو هغوی لکه چی الله ج فرمایلی دی دحیواناتو څخه هم بدتر دی. د امریکایانو د شکست ځینی ښکاره دلایل دا دی: ۱. د امریکایانو په وړاندی کرکه، نفرت او د افغانانو مسلحانه جهاد د هر کال په تیریدو زیات شوی دی او د امریکایانو او د هغوی د لاسپوڅو د مړینی تعداد ورځ په ورځ زایتیږی.

۲. جنګونه او بغاوتونه د غرونو څخه اوس ښارونو او حتی پایتخت ته راورسیدل.

۳. د امریکایانو اعتبار په عامو خلکو کی د صفر سره برابر شو، ځکه خلکو چی کوم امیدونه لری چی د امریکا په راتلو سره به سرکونه پاخه شی، بریښنا به هر کور ته ورسیږی، بیکاری او بی وزلی به له منځه ولاړه شی او په علمی، امنیتی، اخلاقی او صحی برخو کی به د پام وړ بدلون راشی، هغه یو هم ونشو حتی د کیفیت او کمیت دواړو له مخی نور هم د بربادی خواته ولاړو.

۴. په بین المللی ډول د امریکایانو لاسپوځی اداره په رشوت،نا اهلۍ،اداری فساد، د مخدراتو په کاروبار او داسی نورو صفاتو وپیژندل شوه.

۵. هغه ویره او ډار چی د امریکایی قواوو څخه موجود و، د خلکو له زړونو څخه وتلی او اوس خلک د زندانی کیدو او وژلو پروا نکوی، حتی د ښار ماډرن هلکان هم اوس د جهاد او د یرغلګرو سره د مقابلی حوس کوی، او په دی امید دی چی څومره ژر کیدای شی خپله ونډه ترسره کړی.

۶. د امریکا اکمالاتی لاره چې د کراچۍ څخه تر خیبره غزیدلی ده، اوس د لری پښتونخوا د خلکو لخوا تر دروند فشار لاندی ده او ناتو او امریکایان نشی کولای چی دا لاره نوره استعمال کړی. او که ددی پر ځای هره بله لاره وکاروی نو باید مالی لګښت یی څو چنده زیات شی. او دا هم ممکنه ده چی هغه لاره یی هم د تهدید لاندی راشی او پرتی قواوی یواځی د هوا له لاری اکمالات وکړی چی دا به بیا امریکا ته ډیر ژر د ماتی زیری ورکړی.

۷. امریکایان اوس غواړی په افغانستان کی اربکی جوړ کړی چی دا د یرغلګرو اخری او وروستی هڅه وی تر څو د خپلی خاوری خلک په خپلو خلکو ووژنی. دا ټول کارونه روسانو یوه لسیزه مخکی په همدی شکل سره ترسره کړی وو خو انجام یی څه شو؟

۸. کله چی هر ظالم په تندی سخت ګوزار وخوری او نور د جنګ تابیا نلری نو بیا د سولی خبری شروع کړی، که دا خبری د مسلحومجاهدینو سره وی، نو ولی دا اوه کاله مخکی نه کیدی؟ څه وشول چی دی ته رامات شول چی خبرو ته غاړه کیږدی؟ درد یی ولید، مقاومت یی ولید، د ایمان زور یی ولید او یو څو جنازی یی په کور ورننوتی.

۹. ډیر ژر به دیرش زره تازه دمه امریکایی عسکر راورسیږی او د افغانستان په مختلفو ځایونو کی به ځای پرځای شی، او هغه مخالفین چی په میاشتو میاشتو انتظار باسی تر څو امریکای کتار په ګوتو ورشی، اوس به هره ورځ او یا هره اونۍ یو ښکار وربرابریږی او په دی شان به د جنازو لړی د غربی هیوادونو په خوا تیزه شی. په نتیجه کی به غربی وګړی او په خاصه توګه د مړو شویو کورنۍ د خپلو حکومتونو سره په جنجال واوړی او پر حکومتونو به فشار راشی، په دی ډول به یو یو هیواد خپل عسکر اوباسی او امریکایان به یواځی پاتی شی، جنګی مصارف به یی لوړ شی او په هغه ویروس به اخته شی چی روسان پری اخته شوی وه.

۱۰. د افغانانو مقاومت لله الحمد په هیڅ خارجی کومک ندی ولاړ پرته د الله ج د مرستی څخه. نو ځکه دا یو دوامداره جګړه ده، او هیڅ مالی او ځانی خارجی مرستی ته اړتیا نشته، هر افغان څه ناڅه وسله لری او افغانستان دداسی میندو څخه ډک دی چی هر کال یو بچی راوړی او بیا هغه ته په کوچنیوالی کی د جهاد او شهادت درس ورکړی. ما ډیر داسی کسان لیدلی چی په زامنو د شهیدانو نومونه ږدی او بیا وایی چی زما زوی غټ شی دا به هم جهاد کوی او که خدای ته منظوره وی د شهادت مقام به ترلاسه کوی. خیر که ددی کسانو تعداد د خلکو په نظر کی کم هم وی، خو تفاوت په دی کی دی چی یوی خوا ته هغه کسان دی چی په جنګ کی مرګ خپله کامیابی او سرلوړی ګڼی او بلی خوا ته داسی کسان چی په هیڅ قیمت مرګ ته حاضر ندی او د دنیا ژوند د هغوی لپاره هر څه دی.

اوباما به افغانستان ته ډیر پوځونه راولیږی، د بش غوندی دی خپل ځان ستړی کړی، څه چی یی له لاسه پوره دی ودی کړی، خو په یاد ساتی چی ډیر ژر به ووینی چی خپله پالیسی بدله کړی او بیا به وایی چی مونږ خپل پوځونه د افغانستان څخه اوباسو او نور مونږ دلته نه پاتی کیږو، بیا به د کابل په اداره کی ناستو لاسپوڅو ته ووایی چی بس نور مو کار خپل دی او هغه وخت به بیا دا یارانه نه وی.

امریکایان خو وایی چی دا جګړه به پنځه یا لس کاله ونیسی، دا هغه څه دی چی دوی ګومان کوی چی دوی به دا جګړه تر لسو کلونو پوری پرمخ بوځی، مګر مطمین نه دی چی ددی توانایی به ولری او که نه؟ خو ددی څخه خبر ندی چی ددوی مخالفین هم یوه اوږده او نه ستړی کیدونکی جنګی ستراتیژی په نظر کی لری او هغه دا چی هغوی د سلو کالو لپاره جنګی پلان لری، ځکه چی ما داسی کسان ولیدل چی اوس اوس خپلو زامنو ته دوه دوه او دری دری ودونه کوی او هغوی ته وایی چی کوښښ وکړی چی زیات زامن وزیږوی اوبیا دآزادۍ درس ورکړی تر څو د غلیم سره قربانی ته تیار شی او په راتلونکی کی دا تحریک پر مخ بوځی.

نو زما توصیه (درخواست ندی) د امریکا نوی ولسمشر ته دا دى چی لږ په خپل ګریوان کی سر ښکته کړی او هغه فیصله نن وکړی کومه چی به په څو راتلونکو کلونو کی کوی، مګر بیا به ډیری ځوانی خاوری شوی وی او ډیری ښځی به کونډی او ډیر ماشومان به یتیمان شوی وی خو هیڅ به هم په لاس ورنشی

جامعه عربی درگذشت

جامعه عربی درگذشت 

له الاماره نه په مننه                                                                    

سخنان نخست وزیر درگذشته رژیم صهیونیست اسحق رابین تا حال در گوشهایم رنین میکند، که میگفت" آرمان من این است وقتیکه از خواب برخیزم غزه را در بحر غرق ببینم، از صفحه تاریخ دور شده باشد، بخاطریکه غزه در تاریخ اش نه قابل استعمار است و نه استثمار، به همین منظور پرهیز  و دوری از آن راه درست میباشد."

اما این واضح شد که تنها اسرائیل خواهان ازبین رفتن غزه نیست، بلکه دولتهای عربی نیز چندان رحمی بر غزه ندارند، غزه در نظر دول عربی مایکروسکوپی است که با ثبات و مردانگی، شهادت اطفال و زنان خویش شکست آنان را افشا میسازد.

از آن مهمتر اینکه غزه سبب شده که در داخل کشورهای عربی حرکتهای سیاسی مخالف دولتها را ایجاد کند، که این خود یک درد سر سیاسی برای نظامهای حاکم میباشد، که آنان را به تغیر شیوه حکومتداری که از کرامت عرب و انتقام غزه را گرفته بتواند وادار میسازد.

از همین لحاظ دولتمنداران کشورهای عربی شب و وروز قلبهای شان از توسعه ظاهره اسلامی در شهرها، پارلمانها و دیگر حرکتهای سیاسی در حراس میباشد.

این شاید از بد قسمتی غزه باشد که در وقتی آواز استقلال و کرامت را بلند میکند که نظامهای عربی شاهد عقب مانده گی شدید است و توانایی همدستی در برابر قضایا مهم منطقه را از دست دادند، و آن به سبب اختلافات و تقسیمات داخلی، وابستگی با قدرتها و پیمانهای مختلف، ویاهم به سبب فشارها که آنان را وادار به اخذ تصامیمی میسازد که با مصالح عربها در تضاد میباشد.

امروز، غزه در خون میباشد اما چشمان جامعه عربی مرگ آنرا تماشا میکند، نظامهای عربی بطور واضح ضعف، فروپاشی و ناتوانایی خویش را در برابر توقف دادن این تجاوز، و مداخله در جنگ را اعلان میدارد، این نظامها از باز گشت به حل ترکی و غیر ترکی این قضیه هیچ شرمی نکردند.

نقش جامعه عربی در منطقه نه تنها به نوشته های تقلیدی در مورد رهبری محصور میباشد، بلکه در همه عرصه های سیاسی و اقتصادی از ذیل قوتهای مطرح منطقه گرفته است.

شکی نیست که بازگشت جامعه عربی به جایگاه فیصله نمودن، تصمیم گیری قاطع، و مراعات مصالح ملی کار آسان نیست، ناکامی پروسه صلح عربی، و عدم همکاری امریکا با این برنامه، و اختلافات گسترده در کیان عربی حقایقی است که به ضعف جامعه عربی دلالت میکند.

شاید این از مسؤولیتها و توان غزه دردمن نباشد تا راه کرد جامعه عربی را درست یا ترمیم نماید، اما با واقعات دلخراش و دردناکش این جامعه را به استعفای نهائی و اعتراف به ضعف مطلق شان وادار خواهد ساخت، و یاهم  ملتهای عربی را در سطوح سیاسی وادار به رهای شان از این ضعف خواهد نمود.  

تاریخ سیاسی غزه شاهد چنین تحولات بوده، بعد از شکست برنامه عربی در جنگ سال 1967  وقتیکه زمامداران عربی صدا های قومیت را سر میزدند این باریکه کوچک با نفوس بیشتر پیشتاز تغیر قومیت به اسلامیت بود، امروز نیز این غزه چنین تحولات را در جامعه عربی خواهد آورد.

با تبعید رزمنده گان فلسطینی به تونس مقاومت با یک مشکل مواجه شد که همین غزه در زیر چتر انتفاضه برای مبارزه با صهیونیستها ابزاری بشری و مادی را تهیه نمود و به مشکل نقطه پایان بخشید.

در حالیکه عربها با شان و شوکت خود و با نفوس خویش صدای صلح را بلند کنند، و از اسرائیل خواهان حفظ خون و آبروی خویش باشند، همین غزه از بین آنان خواهد برخیز و اعلان خواهد نمود که " پادشاهی شرم است برای شما" و این صلح تا آنکه قلمرو، حقوق، و حکمروایی را باز نگرداند،  ناقص است، و غزه با همه فشارها در گفتنی هایش پیروز خواهد شد.

امروز غزه با همه فقر و نا بسامانیها، چشمان عرب را در مورد حقایقی از چشم انداخته شده باز میکند، دولت سعودی که از مسؤولیت و نقش خویش منحیث مادر در مورد باشنده گانش و بر آورده کننده امید های آنان برای زنده گی مرفه دست کشیده وبه یک مزرعه مبدل شده، نه تنها به کمک غزه رسیده گی نمیتواند بلکه در حمایت و حفظ کرامت باشنده گانش نیز ناتوان میباشد. 

بعضی از دولتهای عربی در حال حاضر دعا میکند که( ای کاش غزه به کمی آرد اکتفا کند و دهان خویش را ببندد، و یا بتواند که مشکل و ناتوانایی مارا درک کند، و یا کاش این آتش اسرائیلی را صرف یک بازیچه میپنداشتند، و یا ای کاش که صبحدم بعد از خواب برخیزیم و ببینیم که غزه خود را در دریا غرق نمود و خویش و مارا آرام سازد، و اگر اینرا نمیکند کاش او را بحر زنده بخورد..آمین آمین)